Powitajmy w Lagunie :

Cathérin Thibaut

Imię : Cathérin

Nazwisko : Thibaut

Ranga : Mieszkaniec

Rasa : Demon Wody

Klasa : Iluzjonista

Charakter : Neutralny

Miejsce zamieszkania : Laguna

Patron : Patron niebiańskiego smoka

Wiek : 23 Lata

Urodziny : 1 marca

Rodzina : Mama -Serapia

Partner : -

Właściciel:Jang /Park GeunCheo

Opis:

Ludzie już tak mają, że próbują przestrzegać innych na podstawie swoich błędów.

"Ucz się na błędach", te słowa chyba każdy zna. Tak więc, w wielkiej szlachetności serc, snują innym wywody na temat błędów i własnych doświadczeń, chcąc ustrzec ich przed tym samym. Niestety w tym wszystkim brakuje czegoś bardzo istotnego. Nauczamy innych, a sami nie uczymy się na własnych błędach. Brniemy ciągle w to samo, jak ćma do płomienia świecy...

Tyle razy obiecywałam sobie zmianę; obiecywałam sobie, że nie popełnię już tych samych błędów. A dziś... Znów. Za każdym razem co raz gorzej.

Czy mam prawo udzielać rad innym, jeśli sama nie potrafię z nich korzystać?

Cóż... Może chociaż oni będą potrafili z nich skorzystać?

Historia :

Bieg. Szybko, szybciej! Upadek. Wstać, podnieść się, biec, uciekać! Zapach krwi i palonych ciał brutalnie wdziera się w nozdrza, dusi, mdli. Szybko, szybciej! Strach paraliżuje, zaciska krtań, mąci w głowie. Żar bije od płonących chat, słychać trzask belek, dach zapada się. Gorące iskry uderzają w twarz, piętnując bólem. Potknięcie, upadek, wstrząs, chwila szoku i znów bieg. Szybko, szybciej! Las kołysze biodrami, uwodząc zielenią. Chodź, tu ci będzie dobrze! Ukołyszemy cię... Szarpnięcie, świat wiruje feerią barw, zimne oczy spoglądają z wyrzutem ze zmasakrowanej twarzy. Żołądek skręca się boleśnie, gorycz i żółć na ustach, oczy łzawią od dymu, w piersi narasta krzyk. Odejdźcie, precz! Kojąca zieleń. Już niedaleko. Szybko, szybciej! Śmierć krzywi usta w ironicznym grymasie, opada powoli

na pogorzelisko. Idź, dziecko! Cicho, ciszej...

***

Cathérin wbiegła do lasu. Przed zamglonymi oczami przesuwały się makabryczne obrazy: wnętrzności porozwlekane po całym podwórku, kałuże krwi błyszczące szkarłatnym okiem, martwe spojrzenia i usta zastygłe w ostatnim, śmiertelnym uśmiechu. Okrwawiony pręgierz z przywiązanym do niego kawałem mięsa, który kiedyś był kowalem, na co wskazywało jedynie poszarpane ubranie i leżący nieopodal miecz. Jej ciałem znów szarpnęły torsje, lecz już nie miała czym zwracać. Oparła się ciężko o pobliską olchę, po chwili ruszyła dalej. Igły świerków boleśnie raniły jej stopy, potykała się co chwila o wystające korzenie. Gałęzie złośliwie chwytały jej długie, ciemne włosy, a ubranie - połatane łachmany, przewiązane rzemykiem i brudna, czarna peleryna - zaczepiały się o ciernie i zatrzymywały ją. Nie zwracała na to uwagi, chciała tylko jak najszybciej uciec od wioski i tych wszystkich obrazów, które teraz wydawały się koszmarnym niekończącym się snem. Weszła między paprocie i wpadła w chowające się pod nimi krzewy jeżyn, a jakiś pęd owinął jej się wokół kostki. Runęła na ziemię, raniąc sobie boleśnie ręce o kolce. Ze złością odwinęła pęd i ujrzała paskudne otarcie. Stanęła na zranionej stopie i syknęła z bólu. Kuśtykając niezgrabnie, zagłębiała się w las...

Powoli zapadał zmierzch. Noc szybko ją zaskoczyła. Z niepokojem wsłuchiwała się w pohukiwania sów i głośny trzepot skrzydeł jakiegoś stworzenia. Wiedziała, jakie niebezpieczeństwa czyhają na nią nocą, dlatego nie chciała się zatrzymywać. Ryzykowała jednak, że wpadnie do jakiegoś wilczego dołu lub innej pułapki, zastawionej przez myśliwych, którzy już nigdy nie zapolują... Cathérin widziała jeszcze nienaturalną poświatę, sączącą się z wioski. Dreszcz przeszedł jej po kręgosłupie. Podniosła kij leżący nieopodal i badając przed sobą drogę, ruszyła dalej...

Ostrożnie stawiała stopy, nasłuchiwała. Szelest. Szorstki materiał ociera się o wrażliwą skórę. Oczy pieką, łzy zmęczenia i rozgoryczenia zbierają się pod powiekami. Materiał szeleści tak pięknie. Drzewa szepcą kołysankę, zwodzą jedwabistym głosem.

- Witaj, królu olch... - szepnęła, by dodać sobie otuchy. Po chwili zobaczyła maleńki, jasny punkcik w głębi lasu. Zmęczenie natarło ze zdwojoną mocą, otumaniło umysł, przytępiło jasność myślenia. Nie pomyślała nawet, czy obozujący mogą być niebezpieczni. Chciała jak najszybciej dotrzeć do światła, ogrzać się, zapomnieć o przenikającym do szpiku kości chłodzie. Zbliżyła się. Coraz wyraźniej słyszała głosy i czuła zapach smażonego mięsa. Ludzie przy ognisku śmiali się głośno, zapewne pili wino i ucztowali. Była już całkiem blisko, kiedy pod jej stopą pękła z głośnym trzaskiem gałąź. Rozmowy umilkły. Dziewczyna zamarła. Jeden z ludzi podniósł się i wyciągnął długi miecz, błyszczący..