Gabriel przystanął i opuścił lekko głowę. Xarabella zatrzymała się i spojrzała na niego. Ruszył dalej i zaczął opowiadać.
-Kiedyś byłem człowiekiem. Polowałem na potwory by zemścić się za śmierć mojej żony Marii i syna Trevora. Tak żyłem kilkanaście lat, aż zostałęm zmieniony w wampira. Zacząłem sie ukrywać i dopiero jakieś 20 lat temu wyszedłem z ukrycia i zacząłem żyć na nowo. Zgadałem sięz kilkoma ludźmi i wykonywałem dla nich zadania, bo znalazła siębanda szaleńców chcących przywołać szatana i takie tam, a ja pomagałem ich przechwycić. udało się i po tym zacząłem żyć tak jak mi siępodoba i znalazłem się tu.-przerwał i po chwili dadał.- Nie znoszę o sobie opowiadać więc pozwól, że nie będę wdawał sięw szeczegóły i niczego już nie dodam.
Szliśmy w ciszy, aż nagle usłyszał jakiś trzask. Odwrócił się szybko i ustawił w pozycji bojowej.
-Co to było?-zapytała Xarabella. Gabriel pokręcił głową, a w następnej sekundzie wydarzyło sięmnóstwo rzeczy.
Jego oczy się zwężyły. Zmaterializował się przed Xarabellą i złapał strzałę, która pędziła w jej stronę. Teraz znajdowała się w ręku Gabriela parę centrymetrów przed przed jej twarzą. Wypóśicł strzałę i spojrzał swoimi lśniącymi czerwonymi oczami jej kierunku i zapytał:
-Wszystko w porzą...-nie zdążył dokończyć, bo kolejna strzała utknęła w jego piersi.
<Xarabella? Pociągnij to jakoś, może wene odzyskasz?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz